Ο ΣΥΡΙΖΑ επί ποινή αυτοακύρωσης δεν μπορεί να γίνει ΠΑΣΟΚ

ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ*

Οι εύκολες αναλογίες με την αντίστοιχη άνοδο του ΠΑΣΟΚ στα τέλη του ’70 σε άλλες εποχές, άλλες οικονομικό-κοινωνικές συνθήκες, εσωτερικές και διεθνείς, άλλου επιπέδου κοινωνικό βρασμό, είναι πολιτικά λανθασμένες και ατελέσφορες. Το ίδιο όμως λανθασμένες και ατελέσφορες είναι και κάποιες δικές μας επιλογές ημερομηνιών εκδηλώσεων, λεκτικών σχημάτων και συνθημάτων από το αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ που επιτρέπουν να διαιωνίζετε από εχθρούς και άσπονδους φίλους η αντίστοιχη παραφιλολογία.

Με την αλματώδη άνοδο του χώρου της Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς όπως εκφράζεται ιδεολογικό-πολιτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις από το 4 στο 27% του εκλογικού σώματος, εντάθηκε μια ενορχηστρωμένη διπλή επίθεση διαβολής των θέσεων και των προθέσεών του. Από τη μια καταγγέλλεται με επιχειρήματα “εθνικοφροσύνης” της Δεξιάς της δεκαετίας του '50, από την άλλη ταυτόχρονα για συμπεριφορές μίμησης του αρχηγικού λαϊκίστικου ΠΑΣΟΚ. Η ανίερη αυτή επίθεση εντάσσεται και στην ευρύτερη στρατηγική κατασυκοφάντησης όλων των θετικών -αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και αρνητικά- κατακτήσεων που συντελέστηκαν στην πορεία της “Μεταπολίτευσης” και συνακόλουθα ανάδειξης της "γενιάς του Πολυτεχνείου" ως κύριας υπεύθυνης όλων των αρνητικών που οδήγησαν στη σημερινή βίαιη αποδιάρθρωση κάθε κατάκτησης κοινωνικού κράτους, κάθε δημοκρατικού αξιακού προτάγματος για δημόσια Υγεία και Παιδεία για όλους, για πραγματική αυτοδιοίκηση, για προάσπιση της οργανωμένης συλλογικής έκφρασης των πολιτών. Η επιλεκτική αυτή χρήση της μνήμης της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης ρητορείας προφανώς στοχεύει στην εμφύτευση επικοινωνιακά μιας συνολικής ενοχής του λαού, στη μετατροπή κάθε λαϊκού αισθήματος σε…"λαϊκισμό" κάθε στοιχειώδους εργασιακού δικαιώματος σε… “συντεχνιασμό”. Τελικά, στο άλλοθι του κυρίαρχου μέχρι χθες αστικού πολιτικού προσωπικού στο χυδαίο Παγκαλικό “μαζί τα φάγαμε” στη ματαιότητα και απαξίωση κάθε συλλογικού αγώνα, στη μετάλλαξη των πολιτών σε ιδιώτες δηλαδή σε idiot (ηλίθιους)!
Στο πλαίσιο αυτό η καταβαράθρωση εκλογικά του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας του, κυρίως από την περίοδο του “εκσυγχρονιστικού πειράματος” μέχρι τον στεγνό αμοραλισμό του σήμερα, το αναδεικνύει στον κύριο ένοχο όλων των σημερινών δεινών. Όχι βέβαια πως δεν έχει την καίρια ευθύνη. Αλλά μαζί με αυτή συμπαρασύρεται και ένα μεγάλο μέρος δημοκρατικών αριστερών πολιτών και οι ελπίδες του για «ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό». Σ’ αυτή τη δεξαμενή κόσμου -αλλά όχι μόνο- απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια δεξαμενή πολιτών προδομένων, μα και κριτικά προβληματισμένων, που το μόνο που δεν αναζητούν, σήμερα, είναι ένα νέο αρχηγικό ΠΑΣΟΚ, έναν νέο Ανδρέα. Ίσως κάποια "επώνυμα" -τι κακός όρος λες και όλοι οι άλλοι είναι ανώνυμοι- στελέχη του βυθιζόμενου ΠΑΣΟΚ να αναζητούν κάτι τέτοιο, μια που έτσι έμαθαν να κάνουν πολιτικό καριερισμό, αλλά αυτό δεν αφορά τα εκατομμύρια των συμπολιτών που ψήφισαν ή ακολούθησαν το ΠΑΣΟΚ, όπως και τα άλλα κόμματα, αστικά και αριστερά, που στρέφονται σήμερα προς τον ΣΥΡΙΖΑ. "Έναν ΣΥΡΙΖΑ που με δεδομένη την πλουραλιστική ιδεολογικό-πολιτική του ταυτότητα και τους στρατηγικούς άξονες ενός ριζοσπαστικού προγράμματος προχωρά με ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες σε μια πορεία ενοποιητικής ολοκλήρωσης, την οποία κάποιοι από τις απαρχές συγκρότησης του ενωτικού μας μορφώματος αναζητούσαμε.
Απέναντι σ' αυτή τη νέα δυναμικά διαμορφωνόμενη πολιτική σκηνή, οι εύκολες αναλογίες με την αντίστοιχη άνοδο του ΠΑΣΟΚ στα τέλη του ’70 σε άλλες εποχές, άλλες οικονομικό-κοινωνικές συνθήκες, εσωτερικές και διεθνείς, άλλου επιπέδου κοινωνικό βρασμό, είναι πολιτικά λανθασμένες και ατελέσφορες. Το ίδιο όμως λανθασμένες και ατελέσφορες είναι και κάποιες δικές μας επιλογές ημερομηνιών εκδηλώσεων, λεκτικών σχημάτων και συνθημάτων από το αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ που επιτρέπουν να διαιωνίζεται από εχθρούς και άσπονδους φίλους η αντίστοιχη παραφιλολογία.
Τουλάχιστον, ας χρησιμοποιούσαμε τα συνθήματα και σωστά κι αυτό αφορά κυρίως τους συντρόφους του "Νέου Αγωνιστή", με τους οποίους μας συνδέουν αγώνες από τον καιρό της νικηφόρου πάλης για την μη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και μια βαθιά αλληλοεκτίμηση. Η διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη δεν μίλαγε μόνο για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση, αλλά ισότιμα και για Δημοκρατικές Διαδικασίες. Γύρω από αυτό το τελευταίο έγινε άλλωστε και η πρώτη εσωκομματική σύγκρουση, η αυθαίρετη καθαίρεση την πρώτης κεντρικής επιτροπής του κινήματος, ακολούθησε η εντός 24 ωρών καθαίρεση της συντακτικής επιτροπής του "Αγωνιστή" που έγραψε και υπέγραψε με τα ονόματα των μελών της μετά από… παρότρυνση του ίδιου του Α. Παπανδρέου, κείμενο με τίτλο "Σοσιαλισμός και Δημοκρατικές Διαδικασίες" η παρωδία του λεγόμενου προσυνεδρίου, η διαγραφή 12 μελών της ΠΑΣΠ και στη συνέχεια η διαγραφή 1.000 και στελεχών προερχόμενων από όλο το φάσμα των αντιστασιακών δυνάμεων με πρώτο τον αείμνηστο Σάκη Καράγιωργα.
Αυτή η πρακτική και η συνακόλουθη αρχηγική λαϊκιστική πορεία σε καμιά περίπτωση δεν έχει σχέση με την κουλτούρα της Αριστεράς, ούτε βέβαια με την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν "αυτοοργανώνεται" σήμερα, αλλά υπάρχει από το 2004 ως πολυφωνικό, με συνιστώσες και μη ενταγμένα σε αυτές μέλη και ο οποίος οδεύει με κατακτημένο το όραμα της πορείας προς έναν δημοκρατικό σοσιαλισμό μέσα από συνεχώς διευρυνόμενες δημοκρατικές διαδικασίες, στο βάθεμα της ενωτικής του πρότασης και προς το εσωτερικό του, και προς τις άλλες δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς.

* Ο Άλκης Ρήγος είναι πανεπιστημιακός, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
 http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=712232